Brave enough to jump

We zijn alweer een maand verder en hebben niet stil gezeten. Dick is verder gegaan met zijn badkamerproject in ons huis en mijn taak was het schuren en schilderen van de vakkenkast in de 2e B&B. Helaas was ik een paar dagen niet fit en daarna werd het uitgesteld omdat ik alleen een week naar Nederland ging. De klus moest maar op me blijven wachten tot ik terug zou zijn. Mijn vader en sommige familieleden had ik al een half jaar niet gezien en mijn vader kon wel een handje gebruiken in zijn nieuwe huis. Het was fijn om de mensen waar je veel van houdt weer te kunnen knuffelen. Ik begon in Hoofddorp met een vriendin en een heerlijk broodje kroket. Volgende dag een kapsalon in Zaandam met Max. Max was dat weekend jarig en we hebben samen een gebakje gegeten en gekookt. Zo ben ik 2 nachten bij Lars en Misha geweest en heb ik Lars kunnen aanmoedigen tijdens een wedstrijdje waterpolo. Ik had 3 logeeradresjes zodat ik wat meer tijd over zou houden om ook wat dagen te kunnen genieten bij mijn zus en een dag bij mijn vriendin, voordat ik samen met Max naar Spanje vertrok.

Ik sprak een tijdje terug Jay (een Engelsman) die soms een zaagklusje voor ons doet. We hadden het zo over hoe fijn en relaxed het is om in Spanje te wonen. Hij vertelde mij over een vriend van hem in Engeland, die alles heeft, die tegen hem zei, "You're a lucky man", omdat hij nu zo vrij was en in Spanje woonde. Zelf noemde hij het geen geluk Hij zei alleen "We are brave enough to jump". Toen hij dat zei kreeg ik meteen kippenvel. Het klopt inderdaad, om je geluk en je droom te volgen moet je dapper zijn om je angsten te overwinnen anders verandert er niets en blijft alles bij het oude. Angsten zijn er zeker geweest zoals jullie in ons blog hebben kunnen lezen en nog steeds zijn er van die momenten, waar we niet te vaak bij stil willen staan. We genieten nog steeds elke dag en we hopen dat als alles af is, onze business goed gaat lopen om onze vaste lasten te kunnen betalen. Maar ook hopen we dat jullie je dromen vroeg en hopelijk niet te laat gaan volgen want het is echt de moeite waard om ze te gaan ontdekken, wat jullie dromen ook zijn. 

Over dapper gesproken, Max heeft ondanks dat hij er tegen opzag, de stap gezet om naar ons toe te komen. De lange rij, die er volgens de vliegmaatschappij op Schiphol zou zijn, was er niet en onze vlucht ging op tijd. Alles zat dus mee en zo kwamen we op tijd in Alicante aan, waar Dick ons al stond op te wachten. De eerste avond lagen Costa en Blanca al bij Max op schoot te spinnen. Het waren fijne weken om Max bij ons te hebben en hij heeft ons kunnen helpen met het tillen van zware dingen, het aanharken van blad en zo ook gelijk `s morgens kunnen verbranden in de tuin. 

We hebben in de weekenden tijd gehad om Max het één en ander in de omgeving te laten zien, zoals Pou Clar waar Max van een rots het diepe koude bergwater in sprong. We maakte een wandeling naar een middeleeuwse stad waar op dat moment in het oude centrum een middeleeuws feest aan de gang was met op het plein oude spelletjes voor kinderen en in de vele smalle straatjes stonden marktkraampjes met van alles en nog wat. We hebben gewandeld op een oude spoorlijn 'Via Verde d`Alcoy' van ruim 10 km en met 14 tunnels. Deze route van Alcoy tot Alicante is totaal 66 km, dus houd je van een lange fiets- of wandeltocht dan kun je hier je hart ophalen. Op deze route bevinden zich ook oude bruggen en zo hadden we vernomen dat je daar van af kon springen. Max had ons laten weten dat hij dat wel wilde en na een zoektocht op het internet hadden we dan eindelijk een ticket gekocht voor een gewaagde sprong het ravijn in. Vijf mensen gingen hem voor en één groepje van drie personen stond echt te trillen op hun benen voor ze uiteindelijk de sprong durfden te maken. Max maakte er, heel dapper en zonder enige twijfeling, een prachtige duik van en zei toen hij weer boven was: "ik wil een volgende keer van wel nog hoger af springen".  Nu zijn er wel meer van zulke activiteiten hier te beleven, maar die bewaren we voor een volgende keer. We hebben ook nog een korte wandeling langs een rotswand over een verankerd houten pad gemaakt richting een glasplaat. Het eerste stuk lopen ging voor mij nog wel, maar hoe verder ik liep en hoe langer ik de afgrond onder me had hoe angstiger ik ging lopen. Het leek alsof mijn lichaam verstijfde toen ik Max en Dick samen op de grasplaat zag staan. Mijn wil was sterker dan mijn angst om tot het einde te lopen, maar dat werd er niet gemakkelijker op toen Max aan kwam rennen en zei "kijk het is renbaar zelfs, dus lopen is niet zo erg" 😨 De route met de auto van een klein uur was prachtig en deze en alle andere dagen hadden we niet willen missen. Welke mooie plekken we de komende maanden voor jullie nog meer gaan ontdekken lezen jullie in ons volgende blog.

Hasta luego,

Dick y Regina

Oja we kregen nog onverwacht mijn nicht met haar man op bezoek die ons geholpen hebben met wat klusjes en we hadden, erg leuk, een geslaagde zangworkshop gehad op onze locatie. 

 

     

 

    

 

www.casaruralyspaderegina.com