Dit geloof je niet

Wat ik nu ga vertellen geloof je bijna niet. We hadden een tijdje geleden een Spaanse gast die aan ons vroeg of we de historie van het huis kenden en of de tuin vanaf het begin al zo geweest was. Ze vond de energie en deze plek heel bijzonder, zei ze.💕
Wij wisten eigenlijk niets van de geschiedenis van dit huis, behalve dat de eerste eigenaar een brandweerman was. Ook hadden we het vermoeden dat hier ooit meer pijnbomen hadden gestaan, omdat er op een paar plekken in de tuin, onder het grind, nog oude boomstronken te zien zijn.

Twee weken later – en dit klinkt alsof het verzonnen is – reden er drie motorrijders ons terrein op. We dachten eerst dat we een dubbele boeking hadden, want de kamers waren al bezet. Maar toen stapten de mannen af, stelden zich voor. Ze waren in de buurt en dachten eens een gokje te wagen om langs te rijden omdat ze op internet zagen dat het een B&B was geworden. Ze bleken familie te zijn van de allereerste eigenaar en hadden ooit zelfs meegeholpen om het huis te bouwen en wisten nog dat de put gegraven was. Ze vertelden dat er veel zieke pinobomen hebben gestaan, die uiteindelijk gekapt moesten worden en dat het huis toen een stuk kleiner was. Plotseling kregen al die oude boomstronken, die plekken in de tuin, een verhaal. Het bezoek duurde niet lang, maar het gaf ons een beeld van hoe het hier vroeger was. 

In de dagen dat Dick in Nederland was kregen we heel veel regen. Drie dagen lang en dat is natuurlijk geweldig voor de tuin, maar helaas hadden onze gasten die juist dat weekend geboekt hadden pech. Ons zwembad was bijna tot aan de rand gevult met water zoveel regen was er gevallen. Een stel uit valencia vertrok éen dag eerder omdat hun straat tot aan de voordeur blank stond dus die gingen terug en redden wat er te redden valt. 

Na tien dagen hard werken in Nederland kwam Dick weer thuis om uit te rusten, samen met Lars en Misha. Ik had een afspraak gemaakt met Juan, bij de bodega waar we afgelopen zomer nog een proeverij hadden gedaan. We zouden daar een doosje wijn ophalen voor bij de tapas. Omdat we daarna meteen door zouden rijden naar de markt in Cocentaina, stond iedereen vroeg op. Om negen uur parkeerden we de auto voor de deur van de bodega. Maar op het moment dat we uitstapten, veranderde onze planning totaal. In plaats van koffie met churros om de dag te beginnen, kregen we een uitgebreide rondleiding en wijnproeverij, omdat Lars en Misha daar nog nooit eerder waren geweest. 😄We hebben daarna meteen maar besloten eerst een stevig ontbijt te nemen bij een typishe spaanse bar voor we onze dag verder gingen vervolgen.

Het werd een heerlijke week. We trokken er een paar dagen op uit en genoten van een weekje met elkaar.  Op een avond konden we een correfoc bijwonen, zo’n vurige Spaanse traditie met muziek, dans en knetterend vuurwerk. Daarna reden we ’s nachts terug naar huis, en onderweg verscheen een melding in de auto dat de bandenspanning gecontroleerd moest worden. Dat was al eens eerder gebeurd, dus Dick maakte zich er niet druk om. De volgende ochtend, onderweg naar het tankstation, voelde Dick dat er toch iets niet klopte. Hij keerde om, en toen we thuis kwamen, zagen we dat één band helemaal plat stond. Er zat een stuk metaal in. Met de kleine compressor viel er niets meer te redden. De takelwagen moest komen. En dan sta je ineens zonder auto, terwijl hier alles net iets verder weg is dan je graag zou willen.

Omdat Lars en Misha graag naar het foodfestival wilden, besloten we te voet te gaan en later een taxi terug te nemen. Na een uur stevig doorlopen kwamen we aan bij de Fiesta de Gastronomíca. De geur van eten kwam ons al tegemoed, er speelde live muziek, en er hing een gezellige sfeer. Na twee uur wilden we terug naar huis, maar er bleek geen taxi beschikbaar. Geen één.  Dus ja… wat doe je dan als je Regina heet en in Spanje bent ?  Dan ga je liften. Niemand dacht dat het zou lukken, maar na zo’n 700 meter lopen en tien auto’s die ons voorbij reden, stopte er toch een wagen. Omdat ik het woord voerde, stapte ik voorin. De bestuurder zei: “Schuif de boodschappen maar even aan de kant.” Achterin kropen Dick, Lars en Misha tussen de boodschappen. Lars kwam niet meer bij toen hij zijn vader zag zitten met een beker yoghurt in zijn handen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik probeerde ondertussen een gewoon gesprek te voeren met de man achter het stuur: waar hij woonde enzo. Maar achterin lagen Lars en en Misha dubbel van het lachen, dat ik er moeite mee had om mijn lach in te houden. Uiteindelijk werden we netjes in het dorp afgezet en vanaf daar was het nog twintig minuten lopen naar huis. Ik kon eindelijk in lachen uitbarsten.

We zitten op dit moment midden in de verbouwing van de nieuwe keuken. Op een ochtend stond er ineens een klein mannetje naast de bouwvakker, met de boodschap dat ze de stempels gingen plaatsen en de balken erin zouden zetten. Dick kwam lachend naar me toe om te vertellen dat ze met z’n drieën die balken zouden tillen. Geen tijd om onze hulptroepen op te trommelen, dus we moesten er maar op vertrouwen dat het goed zou komen. Het kleine mannetje bleek verrassend sterk, want voordat we het wisten zaten beide balken keurig op hun plek en waren we weer een stap verder. Hoe dat verder gaat dat horen jullie de volgende keer.

Saludos, Dick y Regina  

 

   Zonsopkomst in Gaianes.

 

     Paar dagen flinke regenval

    Winter vooraad bijvullen. 

    Zwembad winterklaar                                  Castell Guadelest 

    De verbouwing

    Werkoverleg

 

   Prachtig uitzicht tijdens een wandeling.         

     P.S. We staan in het plusmagazine van November.