Tijd te kort

Het is al weer een maand geleden dat we weer terug vlogen naar ons huis in Spanje. Onze dagen in Nederland waren erg gezellig en we hebben heel veel mensen gezien en gesproken. Helaas was er tijd te kort voor iedereen. Zo hadden we graag nog wat mensen willen begroeten. De dagen vlogen voorbij en voor we het wisten stonden we alweer op het vliegveld om terug naar Alicante te vliegen. Met vele tranen die er bij mij vloeide door de ontmoeting met mijn schoonmoeder, mijn vader en de kinderen. Mijn vader gaat, na meer dan 50 jaar op een fijne plek te hebben gewoond, verhuizen. En dat is een moeilijk maar ook een heel dapper besluit geweest waar ik nu vanaf een afstand alleen maar naar kan kijken. Daar hebben mijn vader en ik het best moeilijk mee. Ook met het afscheid van de kinderen heb ik na afloop in de auto nog meer gehuild (en het leek nu erger) dan bij het eerste afscheid. Bij de oudste weet je:  "die red zijn kont wel en hangt niet meer zo veel aan zijn ouders", maar bij de jongste kan ik nog wel een cursus loslaten gebruiken. Zelfs nu ik thuis aan de klus ben, schiet ik soms vol bij de gedachten Max. Weer een lange tijd niet zien en vooral zijn knuffels zal ik missen en hij de mijne want hij heeft ze meer dan ooit nodig, dat voel je als moeder gewoon. We hopen dat hij snel eens naar ons toe kan komen om onze mooie plek te zien. Lars en Misha komen over een aantal weken voor het eerst onze kant op. We zijn benieuwd hoe zij het hier vinden. 

Mijn zus en zwager vlogen, samen met hun dochter Jody, met ons mee terug om te komen helpen. Jody die had, zoals zo velen, al lange tijd geen zonvakantie gehad en kwam vooral om een week te genieten van de zon en de omgeving zodat ze nu weer volgeladen met energie aan haar bedrijfje (mindful wardrobe) als personal styliste kan werken. Wat zijn we blij met zulke fijne familieleden. Mijn zwager is een handige doe-het-zelf-er en wat zijn ogen zien, maken zijn handen. Samen met Dick hebben ze mijn salon afgemaakt zodat ik daar nu kan werken. De ruime, nieuwe salon is een heerlijke plek geworden. We moeten alleen nog de puntjes op de i zetten en dan is het echt helemaal klaar. Mijn zus nam, heel fijn, het huishouden over, zodat ik de nodige klussen, die nog op mij lagen te wachten, kon afronden. Samen met Jody kookte ze de warme maaltijd tussen de middag waar we dan, onder het genot van een drankje, onze hongerige magen mee vulden. Daarna konden we tot de schemering weer verder met klussen. In die 2 weken is er best veel geklust maar hebben we natuurlijk ook wat van onze omgeving laten zien. Zoals Pou clar en het stuwmeer vlak bij ons. We zijn ook een paar keer in de buurt uit eten geweest en hebben voor het eerst konijn gegeten. We moeten eerlijk bekennen dat hoe het beestje opgediend werd niet echt fraai was om te zien maar dat het vlees voortreffelijk smaakte. Net als de overheerlijke tapas die we als voorgerecht hadden. 'S avonds speelde we vaak een spelletje Keezen  of we nou gewonnen of verloren hadden het was altijd gezellig. Al dacht e verliezende partij daar soms toch anders over, maar gelachen hebben we zeker. 😂

We zijn op een zondag, met z'n vieren, naar een rommelmarkt aan de kust geweest om daarna door te rijden om onze oudste zus en zwager in hun camper een bezoekje te brengen. Met de auto vol gestouwd, met tuinstoelen en meer, reden we naar Camperpark Costa Blanca. Het was een gezellige middag en het was fijn om met zijn allen samen te zijn en een hapje te eten. Maar na alle gezelligheid komt ook een eind en daar hoort afscheid nemen ook bij. Het was wat krapjes in de auto maar we hebben de slingerweg door de bergen, met een tussenstop bij Castell de Guadelest, overleeft. We hebben zelfs onderweg nog een kort bezoek gebracht aan een middeleeuwse markt in Ontinyent.

Na 2 weken namen we afscheid op het vliegveld in Alicante en zat ik weer snikkend in de auto terug naar huis. Ik hoop dat het niet elke keer erger wordt en dat het nu aan de hormonen ligt. Want van iedere keer dat gesnotter wordt je ook niet vrolijk. De tijd was wederom te kort om alles te doen wat we in ons hoofd hadden en zo houd mijn zus nog een gezicht behandeling van mij te goed. 

Voor nu zou ik nog meer willen vertellen maar de tijd ontbreekt.

Dus wordt vervolgd....

Saludos

Dick y Regina